Памяцi Мамы. 1. Як многа можа просты гук...

I.


Як многа можа просты гук:
Жыцця апошняе імгненне.
Рук развітальнае даткненне
І няўлоўны сэрца стук…
Ужо ледзь выразная ўсмешка –
У прадонне кінутая сцежка…
І не стрымаць,
І не суцешыць…


Адно – апошняе “даруй” –
Бы на рукі душу – бяру.


Ды не па сцежцы –
Па жыцці –
Мне з гэтай памяццю
Ісці…

(верш на беларускай мове)

Другие произведения автора:

Душа сагрэлася цяплом зiмовым...

В начале было Слово, и Слово было у Бога...

Господи, мне благ земных не надо...