ТАТАВА ВІШНЯ - ПРОЗА

27 февраля 2015 — ИРИНА БЕЛАРУСОВА
article193026.jpg

Ирина Беларусова

ТАТАВА ВІШНЯ

    Бывай, зіма! Сонейка ласкава ўсміхаецца, птушкі шчабечуць, спяваюць, замест снега - лужыны. Паветра пахне вясною - блакітнай, зялёнай, з агеньчыкамі цяпла, дабра, адраджэння, таемства. Хочацца лятаць на крылах, жыць, кахаць, пазнаваць новае, незнаёмае! Але душа просіцца ў мінулае...
    Я еду на сядзібу маіх продкаў. Там жылі бабуля з дзедам, цёткі і дзядзькі, мой тата, туды я езділа ў маленстве на канікулы. А потым гэта месца стала татавай дачай. Як жа мы любілі збірацца на ёй вялікай сям′ей! Матуля і тата былі нашым сэрцам, нашым усім.
    Знаемы плот, лаўка. Дымавая труба ціха дрэмле... Няма каму тапіць печку. Перахваціла дыханне - хваляванне. Слёзы на вачах. Я іх не клічу, а яны тут як тут. І гэтак заўсёды... Прывітанне хата, зямля, сад! Прывітанне ўспаміны, мінуласць.
Адчыняю браму. Рэшткі снега пад нагамі... Навокал усе шэрае. Ногі самі вядудь у сад. На прагалінах прабіваюцца парасткі кветак. Падымаю вочы і заміраю... Вішанька... Татава вішанька... Здаецца, ён пасадзіў яе нядаўна, але прайшло ўжо амаль чатырнаццаць гадоў, трынаццаць з якіх таты нямы на гэтай зямлі. А вішня жыве, за сябе і за бацьку! І гэту зіму добра перажыла. Праўда і маразоў вялікіх не было і зайцы не аб′елі, мабыць не згаладаліся...
    - Вішанька, вітаю цябе! Ты пазнаеш мяне? Гэта ж я, Ірынка, татава дачушка. Як ты, мая прыгажуня? Я сумавала па табе.
Хутка вясна... Май... Расквітнееш белай квеценню. Водар твой будзе лятаць над зямлей і кружыць галовы закаханным. А ад прыгажосці тваіх кветачак будуць квітнець душы людскія. І можа хто-небудзь, скажа "Дзякуй" чалавеку, які пасадзіў цябе. А я не буду чакаць, я зараз кажу :
- Дзякуй татачка! За жыцце, за тое, што ты мой тата, што жыў чэсна, сумленна і сваім прыкладам вучыў і нас, тваіх дзяцей. Што прывучаў нас да працы і любіў, проста, як могуць любіць толькі бацькі. Я ведаю, тата, ты чуеш мяне! Я люблю цябе! І буду любіць і памятаваць да апошняга ўдыху.
    Ну што, душа, тваё жаданне здейснілася. Жыццё  кліча, вясна кліча. Наперад, з памяццю ў сэрцы!


25.02.2015 г.
© «Стихи и Проза России»
Рег.№ 0193026 от 27 февраля 2015 в 14:34


Другие произведения автора:

ВЕСЕННЯЯ ГРОЗА

СНОВА ЗАРАБОТАЛИ ЧАСЫ...

В ПОКОЕ ЗАСТЫЛА ЗИМА...

Это произведение понравилось:
Елена Русич
Игорь Борисов
Татьяна Басик
Рейтинг: +3Голосов: 3894 просмотра
Комментарии (4)
Игорь Борисов # 28 февраля 2015 в 15:26 +1
Спасибо за приглашение Ириша!
Не сочти за обиду, знаешь чего
не хватает работе? Перевода, ведь
не многие знают беларусский язык.
А почитали бы многие.
С теплом и искренним уважением.
arb10  br
ИРИНА БЕЛАРУСОВА # 1 марта 2015 в 18:40 0
Спасибо Игорь, что прочел мой рассказ! Это написала моя душа, а она когда думает о своей земле... предках.., то думает, чувствует, мыслит только на белорусском. В переводе - это уже будет не то... Русский, белорусский, украинский языки - похожи..я без проблем читаю на них... С теплом и уважением.
Татьяна Басик # 31 марта 2015 в 19:48 +1
Дорогая Ирочка! Спасибо огромное за прекрасную прозу, написанную на родном языке. Конечно, был бы перевод, прочитало  бы большее количество Ваших поклонников. Но исчезло бы очарование , музыкальность и нежность  белорусского языка.
Честно признаюсь, я плакала, когда читала это обращение к любимому папе. Да простят меня Ваши читатели, но пусть оно и будет обращением именно к нему, на языке его предков! Я уверена, он вас услышал.
Спасибо вам за это великолепное эссе!
Обнимаю вас с теплом и нежностью.
Всегда ваша.
ИРИНА БЕЛАРУСОВА # 10 апреля 2015 в 16:54 0
СПАСИБО ТАНЕЧКА! НЕЖНАЯ ОТКРЫТКА. СКОРО И ПАПИНА ВИШЕНКА ЗАЦВЕТЁТ... СПАСИБО ВАМ ЗА ПОНИМАНИЕ И ТЕПЛО! С добром и искренним уважением, Ирина. sm11  aw