На ускрайку смерці

Скронь прастрэлена.

Кроў плывець.

Сэрца юнае ледзьве б’ецца.

І чакае здабычы Смерць,

І смяецца у твар, смяецца.

Вось ён, тут таямнічы свет, –

Побач дзверы ў яго улонне.

Непрытомна ляжыць паэт –

Ўпершыню нерухомы сёння.

І нібы мітуснёй радкоў

Дым ад стрэла плыве над ранай

Ды над цёплай яго рукой,

Што сціскала наган нядаўна,

Каб правесці з жыццём разлік,

Вырашаючы ўсе пытанні…

Віс за вокнамі маладзік

І далёка было да рання…

Заўтра вернуць жыццё ўрачы,

Заўтра з новым запалам сэрца

Вершаванасцю закрычыць

І натхнённей, мацней заб’ецца…

А пакуль, як ля цемры крат,

Ля Маўчання Даліны Соннай

Б’юцца белы анёл і чорны…

Дваццаць шостае. Лістапад.

Год, здаецца, – семдзесят сёмы.

               __________

Другие произведения автора:

О гармонии

Лишь только раз

Свидание