НАЧНІЦЫ.

Мяне мучаць Начнiцы.

I я лезу на сценку.

Загарнi мяне, мацi,

як у маленстве у сукенку,

перад полымем гушкай

 i нашэптвай замову.

Ад хваробы хай злечаць

тыя вечныя словы:

“Цёмная ночка

Начнiц парадзiла, -

малому дзiцяцi

мукi нарабiла,

яснае сонейка

дзень пачынае,

Начнiц праганяе,

Дзяннiц насылае,

боль сунiмае.

Шух у печ! Шух у печ!”.

Я цяпер не баюся,

ужо плакаць не стану.

Загаi у маiм сэрцы

тую чорную рану –

за край любы i родны,

што спрадвеку у пакутах

i дасюль не свабодны.

Загаi адзiноту,

мой адчай па каханню,

бо мярцвее душа -

у тузе i чаканнi.

Гушкай, гушкай, матуля,

паушчувай, як малога.

Веру – гэта паможа,

бо усё тое ад Бога.

Шух – у печку нягоду.

Шух – у печку нядолю.

Каб сышлi з цела немач,

усе лiха i болi.

Шух- вар*яцтва i глупства.

Шух – у полымя здраду.

Каб квiтнелi каханне,

дабрыня i спагада.

Як у маленстве у сукенку

загарнi, будзь мне ласка,

i шапчы тую змову,

як чароуную казку.